Ποια βιβλιοθήκη;
“Έγινε τα ξημερώματα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δεκάδες άτομα κατέστρεψαν με βαριοπούλες τις εγκαταστάσεις της βιβλιοθήκης που είχε ξεκινήσει να κατασκευάζεται στο Τμήμα Βιολογίας στο χώρο που τελούσε επί δεκαετίες υπό κατάληψη (34 χρόνια) και πρόσφατα αποδόθηκε στην Πρυτανεία.”
Έτσι μετέδωσε όλος ο τύπος μέσα σε δραματικό τόνο και με δραματικά ρεπορτάζ σε ιστοσελίδες και τηλεοράσεις.
Κάτι σε μαγική εικόνα μοιάζει. Τούβλα μπορείς να δεις, βιβλία και βιβλιοθήκες, τραπέζια και καθίσματα όχι.
Την μια προβοκάτσια πάνω στην άλλη μπορεί να δει κανείς.
Κουκουλοφόροι, με βαριοπούλες, γκρεμίζουν νεότευκτους τοίχους. Ευκαιρία να διασύρουμε ακόμα περισσότερο το διασυρθέν από το τις κομματικές παρατάξεις μα και Πανεπιστημιακές διοικήσεις και αρχές, το Πανεπιστημιακό Άσυλο.
Ας μιλήσουμε για την εξέλιξη της κατρακύλας και του εκφυλισμού του Ελληνικού Πανεπιστημίου, που είναι μάθημα στις αίθουσες με το μπαστούνι της Αστυνομίας στους διαδρόμους.
Αστυνόμευση στην παιδεία; Σίγουρα θα ανατρίχιαζε ο Πλάτων και ο Επίκουρος, ο μέν στην Ακαδημία του και την περιπατητική του σχολή, ο άλλος στον Κήπο του αν περιτριγυρίζονταν από τους Αθηναίους ραβδούχους, που επέβλεπαν την τάξη στην Αγορά και επενέβαιναν στις περιπτώσεις αισχροκέρδειας.
Η κατάληψη του ισόγειου του κτηρίου της σχολής του Βιολογικού, ξεκινάει το 1988, σε άλλες εποχές με άλλου είδους φοιτητών πριν πάρει κι αυτό την κατιούσα και οδηγηθεί μαζί με το όλον του Πανεπιστημίου στην κατάντια της παρανομίας. Δεν ήταν βέβαια ένας αέρας του Μάη του 68 που έπνεε. Αλλά δεν είχε και καμιά σχέση με το σκοτεινό βόθρο ναρκωτικών και άλλων που οι δοτές κομματικές παρατάξεις και οι δοτές αρχές που το επέτρεψαν να εξελιχθεί.
Την ανάγκη της Ελεύθερης Διακίνησης των Ιδεών, της συνάθροισης και της πολιτικής, φιλοσοφικής ζύμωσης των φοιτητών, οι κομματικές παρατάξεις ως πορνοβοσκοί καβάλησαν και ως προαγωγοί λειτούργησαν, σε αυτό που μετέπειτα απέκτησε σταθερή αναφορά και αξία. Η ανερυθρίαστη συναλλαγή ψήφων προς τους καθηγητές και πτυχίων προς τις ηγεσίες των παρατάξεων.
“Ὁ νόμος-πλαίσιο τοῦ 1982 εἶχε ἀπροκάλυπτο στόχο τὴν ψηφοθηρικὴ ἐκμετάλλευση συνδικαλιστικῶν ὀρέξεων, μαζὶ καὶ τὸν ἰδεολογικὸ ἔλεγχο τῶν πανεπιστημίων. Παρέδωσε τὴν ἐκλογὴ πρυτανικῶν Ἀρχῶν καὶ προέδρων τμημάτων στὴ συναλλαγὴ τῶν πανεπιστημιακῶν δασκάλων μὲ τὶς κομματικὲς νεολαῖες καὶ τοὺς συνδικαλιστὲς τῶν διοικητικῶν ὑπαλλήλων. Ποιός πρύτανης διανοεῖται νὰ τολμήσει δραστικὰ μέτρα γιὰ τὸν ἐφιαλτικὸ ρύπο καὶ τὴ γυφτιὰ τῆς ἀφισοκόλλησης καὶ τῆς συνθηματογραφίας ἐρχόμενος σὲ ρήξη μὲ τὶς κομματικὲς νεολαῖες ποὺ τὸν στηρίζουν; Ποιός νὰ ὑψώσει ἀνάστημα ἀπέναντι στὸν ἐξωφρενικὸ παραλογισμὸ τῆς καπηλείας τοῦ «ἀσύλου» ὅταν ἡ ἐκλογή του ἔχει παζαρευτεῖ στὰ κομματικὰ γραφεῖα;”
Χρήστος Γιανναράς 9.11.2003
