Κάθε συμμαχία με την Γαλλία μετριάζεται από την “Οθωμανική Πολιτική” της και από τις διπλές ατζέντες των Πρωθυπουργών της Ελλάδος.
Όταν, στα 1905-1909, ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Θεοτόκης πέρασε από τον Μακεδονικό Αγώνα στην προετοιμασία της Ελλάδος για τον σκοπούμενο ελληνο-τουρκικό πόλεμο, ο Βασιλιάς Γεώργιος είχε εξασφαλίσει την συμμαχία της Γαλλίας – της, τότε και σήμερα, μείζονος στρατιωτικής δύναμης της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η σύνταξη του Σχεδίου Εκστρατείας τελούσε υπό την αιγίδα του Διαδόχου Κωνσταντίνου και ανατέθηκε στον Βίκτωρα Δούσμανη. Η Γαλλική Στρατιωτική Αποστολή στην Ελλάδα το διαμόρφωσε με τέτοιον τρόπο, ώστε ο Ελληνικός Στρατός να μπορεί να φτάσει μόνον ως την Κοζάνη. Η εσκεμμένα ελλιπής κατάρτιση του εφοδιαστικού σκέλους, θα διασφάλιζε πως οι μαχόμενοι Έλληνες δεν θα είχαν τροφή στην πορεία τους προς το Μοναστήριο ή την Θεσσαλονίκη.
Κρυφά από τις ξένες Στρατιωτικές Αποστολές (Παρατηρητές) και τους κατασκόπους τους Έλληνες Αξιωματικούς, ο Διάδοχος Κωνσταντίνος κινήθηκε προς την Θεσσαλονίκη εντελώς αιφνιδιαστικά και αφού είχε εξασφαλίσει την φύλαξη του Στρατού από βορράν.
Ο Γάλλος Πρόξενος της Θεσσαλονίκης πήρε το τραίνο και πήγε να συναντήσει το Επιτελείο του Αρχιστρατήγου Κωνσταντίνου κοντά στα Γιαννιτσά για να του διαμηνύσει ότι ήταν ανεπιθύμητοι στην Θεσσαλονίκη.
Η Γαλλία επί μακρόν χρηματοδότησε, οργάνωσε και εξόπλισε την Βουλγαρία, για την οποία προόριζε την Μακεδονία και την Θράκη, σε συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Ρωσική Αυτοκρατορία.
Ο πόλεμος τηρήθηκε κατά γράμμα στρατιωτικός και όχι γεωγραφικός: το εξαιρετικά ικανό επιτελείο του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου κινήθηκε πάντοτε με γνώμονα, όχι την παρατακτική επίθεση σε πόλεις και την αβέβαιης διάρκειας και κατάληξης πολιορκία τους, αλλά την θέση και την βούληση του εχθρικού στρατού των Οθωμανών. Κυρίως, προστάτευσε την Ελλάδα από κυκλωτική κίνηση των Οθωμανών και εισέλασή τους από την Θεσσαλονίκη ή τα Ιωάννινα στην Αθήνα.
Καθόσον ο Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος ετοιμαζόταν για έφοδο προς το Μοναστήριο ή την Θεσσαλονίκη, αλλά και ικανό χρόνο μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Κορυτσάς, οι Οθωμανοί βαστούσαν γερά στα Ιωάννινα και ο εκεί Αρχιστράτηγος Κ. Σαπουντζάκης, τοποθετημένος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αποδεικνυόταν ημέρα με την ημέρα αποτυχημένος.
Επιπλέον, καθόσον χρόνο η Θεσσαλονίκη τελούσε υπό ελληνική κατοχή, αλλά όχι ελληνική κυριαρχία, ο Πρίγκιπας Νικόλαος “ξεφούσκωνε τα λάστιχα” κάθε παμπόνηρης μεθόδευσης των συμμάχων μας Βουλγάρων. Η κατακύρωσή της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου βέβαια.
Πράγματι, ο Βενιζέλος επέστρεψε στους εχθρούς μας τα μισά εδάφη από αυτά που απελευθέρωσε ο Κωνσταντίνος με την λόγχη των Ελλήνων στρατιωτών. Και θα παρέδιδε το “Τμήμα Καβάλας-Δράμας” κατ’ απαίτησιν των Βρετανών και Γάλλων, αν δεν του το απαγόρευε ο Βασιλεύς πια Κωνσταντίνος.
Έτσι, η ξενοδουλεία των επιβαλλόμενων έξωθεν Ελλήνων πολιτικών στάθηκε ένας κακός οιωνός για τύχη των στρατηγικών συμμαχιών μας με τους διπρόσωπους ξένους.
