Κάποτε η Ελλάδα είχε τα φτερά της και καθημερινά υπενθύμιζε την ύπαρξη της σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης, μέσα από τα φτερά της Ολυμπιακής. Ύστερα ήρθε η μεταπολίτευση και φρόντισαν τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ να την χρεοκοπήσουν, με την βοήθεια των συνδικαλιστών της.

Από το 2017 μέχρι το 2021 η Emirates με τις 63 εβδομαδιαίες πτήσεις προς ΗΠΑ, μετέφερε 567.000 επιβάτες από και προς Αθήνα. Η Emirates κερδοφόρα αεροπορική εταιρεία ανήκει στο κράτος. Θα μου πείτε ότι το κράτος εκεί ανήκει στην οικογένεια του Εμίρη και επίσης εκεί όποιος κλέβει του κόβουν τα χέρια.

Κάποτε γυρίστηκαν μερικές ταινίες με τίτλους “Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης”, “Ο ξυπόλητος Πρίγκιψ”, που σατίριζαν τον πλούσιο Άραβα και τις φαντασιώσεις των Ελλήνων περί πλούτου και πετροδολάριων. Τώρα θα κυκλοφορούμε όλοι με κελεμπίες εδώ στην Θεσσαλονίκη και εκτός των ημερών της Αποκριάς, εν αναμονή των Αράβων τουριστών.

Κάποτε οι Ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες ήταν ο κύριος κατασκευαστής των έργων στην Αραβική χερσόνησο. Σήμερα ο μεγαλύτερος εμπορικός συνέταιρος τους είναι η Τουρκία με 9$ δις και αύξηση των εμπορικών συναλλαγών τους 800% τα τελευταία χρόνια. Ο κύριος Ερτογάν στο ταξίδι του στις 14 Φεβρουαρίου υπέγραψε δεκάδες συμφωνίες συνεργασίες σε τομείς τεχνολογίας, βιομηχανίας, αγροτικής παραγωγής κλπ με τους εκεί Εμίρηδες.

Κάποτε από το “Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες” της Πωλίνας, την εποχή της επίπλαστης με δανεικά ευμάρειας έγινε το Ντουμπάι, ο τόπος προσκυνήματος του Νεοέλληνα και δείγμα της “οικονομικής” του αυτάρκειας. Λεφτά να τρέχουν από τα τρύπια μπατζάκια και άναμμα των φτηνών πούρων με 100ευρα. Η Ελλάδα των βρωμοπόδαρων βλάχων του Κωστόπουλου και του Νίτρου δεν ήταν τόπος για τρέλες.

Με την τρέλα μας λοιπόν διαλύσαμε την αγροτική παραγωγή του νομού Θεσσαλονίκης, την βιομηχανική ζώνη της και γεμίσαμε συνεδριακά κέντρα της τεμπέλικης δουλειάς να περιμένουμε πότε θα έρθουν οι σύνεδροι. Ξενοδοχεία του πότε θα έρθουν οι τουρίστες. Ατελείωτο αριθμό από Καφέ που λιάζονται ολημερίς οι παραγωγικές ηλικίες στα τραπεζάκια δίπλα στους φοιτητές της πόλης. Θα πρότεινα να γεμίσουν ναργιλέδες για να προετοιμαστούν για την έλευση των Αράβων.

Τώρα τι ζητάμε; Μια σύνδεση της Θεσσαλονίκης με το Ντουμπάι, των 300.000 πολιτών του. Την περιχαρακωμένη Θεσσαλονίκη, την φτωχοποιημένη Θεσσαλονίκη, την Θεσσαλονίκη με την παρασιτική της αστική τάξη, την Θεσσαλονίκη αποκλεισμένη με όλους τους τρόπους, να βράζει δεκαετίες μέσα στο ζουμί της.

Η Ελλάδα της Εξάρτησης του 1980 έγινε ακόμα πιο εξαρτημένη με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετατρέποντας το σκληρό νόμισμα του αγροτικού της τομέα με την καταστροφή του, στο εύπλαστο, ευμετάβλητο, εκείνου της ανάπτυξης του Τουρισμού της. Και έτσι ήρθε να επιβεβαιωθεί η προφητεία, “θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης”. Αυτή η εξάρτηση καλύφτηκε κάτω από το κουρέλι του γίναμε Ευρωπαίοι. Τώρα θα έρθουν οι Άραβες τουρίστες για να την σώσουν. Από το Ντουμπάϊ των 300.000 πολιτών. Θα σώσουν και την Θεσσαλονίκη.

Δεν είναι απο μιζέρια, είναι που σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει σχεδιασμός για την ανάπτυξη και προκοπή της, που να αξιοποιεί την νευραλγική της θέση, τον πολιτισμό και την ιστορία της, τις παραγωγικές της δυνατότητες προς όφελος της πόλης από ανθρώπους που αγαπούν την πόλη. Είναι που υπολειτουργεί σα συμπλήρωμα ενός κεντρικού Αθηνοκεντρικού σχεδιασμού, που έχει σαν τίτλο “Ότι Κάτσει” και ότι περισσέψει.