Όταν η γιαγιά μου Μαργαρίτα Γαβρά, απόγονος των Αγίων Θεοδώρου και Κωνσταντίνου Γαβρά, και ο παππούς μου Παύλος Μαυρίδης, δάσκαλος, έφτασαν διωγμένοι από την Άτρα του Ευξείνου Πόντου, είχε πια συντελεσθεί το μισό και πιο αιματηρό μέρος του σύγχρονου εφιάλτη του Ελληνισμού: ο οργανωμένος και διεξοδικός εξαφανισμός των αυτοχθόνων Ελλήνων. Το υπόλοιπο μισό περιέλαβε τον εκβιαστικό εκτουρκισμό ενός μεγάλου σώματος Ελλήνων που έμειναν πίσω.
Ο Σουλτάνος, οι Νεότουρκοι Στρατιωτικοί Ηγέτες και ο Μουσταφά Κεμάλ αποφάσισαν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας συμβιβάζοντας δύο φαινομενικά αντίπαλες προσδέσεις:
Στον πολεμικό συνασπισμό των Γερμανών, ώστε να μην έχουν πρακτικώς καμία αντίσταση στα μετόπισθεν, ενόσω αυτοί διεξήγαγαν τον “Πόλεμο της Ανεξαρτησίας” ενάντια στις συνασπισμένες δυνάμεις των Βρετανών και Γάλλων, που ήθελαν να μοιράσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ιδίως τα πετρελαιοφόρα αραβικά της εδάφη.
Και στον κύκλο εξουσίας που εκπροσωπούσαν οι αρχιτέκτονες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόυντ Τζωρτζ και ο πράκτοράς της πολεμικής βιομηχανίας των Ρότσιλντ Σερ Μπάζιλ Ζαχάρωφ, που χρημάτισε αδρά τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Μεγάλο Βεζύρη και παρήγγειλε τις γενικευμένες σφαγές αμάχων, ώστε η συνέχιση του λήξαντος Α’ Παγκοσμίου Πολέμου να γίνει από την Ελλάδα ως ανταπόκριση αδήριτης ηθικής πίεσης, με ίδιες χρηματικές δαπάνες, ενάντια σε κάθε στρατιωτική και πολιτική λογική και χωρίς εσωτερικό αντίλογο. Η ενοχοποίηση της ειρήνης πέτυχε, όχι στα χρόνια του λαομίσητου Βενιζέλου, αλλά… στις μέρες μας.
Έτσι, τόσο η επίσημα προβαλλόμενη αφήγηση των Τούρκων, όσο και των Ελλήνων ενέχει μέσα τις θεμελιώδεις εξηγητικές αντιφάσεις: με την διαφορά ότι οι σύγχρονοι Τούρκοι έχουν να ζήσουν με το αιώνιο στίγμα ότι δολοφόνησαν εκατομμύρια αμάχων αυτοχθόνων Ελλήνων…
