Ο Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας και της Δανίας (2 Φεβρουαρίου 1882 – 3 Δεκεμβρίου 1944) ήταν το έβδομο παιδί και ο τέταρτος γιος του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων και της Βασίλισσας Όλγας των Ελλήνων. Είναι πατέρας του Φίλιππου πρίγκιπα της Ελλάδας και μετέπειτα δούκα του Εδιμβούργου ως συζύγου της Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο Πρίγκιπας Ανδρέας γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1882 στην Αθήνα. Διδάχθηκε τα αγγλικά από τους επιστάτες καθώς αυτός μεγάλωνε, αλλά σε συνομιλίες με τους γονείς του αρνιόταν να μιλήσει οτιδήποτε, εκτός από τα ελληνικά. Στη συνέχεια όμως μιλούσε και άλλες γλώσσες, όπως γερμανικά, δανικά, ρωσικά και γαλλικά.
Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και, όπως και για τα άλλα τέκνα του Γεωργίου Α΄, οι σπουδές του ήταν πλήρεις, χωρίς καμιά διάκριση από τους κοινούς Ευέλπιδες. Αυτό οφειλόταν στον διοικητή της σχολής Ευελπίδων Νικόλαο Ζορμπά, ο οποίος είχε αρνηθεί να δώσει προαγωγή στον πρίγκιπα Ανδρέα σε αντίθεση με τον συμμαθητή του Θεόδωρο Πάγκαλο. Εξαιτίας αυτής της κίνησης, δημιουργήθηκε επεισόδιο μεταξύ Παλατιού-Ζορμπά, το οποίο όμως δεν συνεχίστηκε.
Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Γερμανία, έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός τού Ιππικού και στη συνέχεια στη Μικρά Ασία. Τον Ιούλιο του 1921 μετά την κατάληψη του Εσκί Σεχίρ, έφθασε ως διοικητής της 12ης μεραρχίας με το βαθμό του υποστράτηγου, στο μικρασιατικό μέτωπο. Προήχθη αμέσως σε αντιστράτηγο τον Ιούλιο του 1921 πριν την εκστρατεία του Σαγγαρίου.
Ως αντιστράτηγος, ήταν διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού, το οποίο έπρεπε να κινηθεί δια μέσου της Αλμυράς Ερήμου για την κατάληψη της Άγκυρας και πρωταγωνίστησε στα ηρωϊκότερα κατορθώματα του Έπους της Μικράς Ασίας.
Μετά τη λήξη των επιχειρήσεων της εκστρατείας Σαγγαρίου-Αγκύρας (Σεπτέμβριος 1921), παραιτήθηκε από την διοίκηση του Β’ Σώματος Στρατού, έχοντας κάθετα διαφωνήσει με τον διοικητή της Στρατιάς αντιστράτηγο Παπούλα. Τον Σεπτέμβριο του 1921 τοποθετήθηκε Διοικητής του Ε’ Σώματος Στρατού στην Ήπειρο.
Ο πρίγκηπας Ανδρέας συνελήφθη παρανόμως το 1922 από τους στασιαστές που έδρασαν προδωτικά με σκοπό την κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου. Με αρχηγούς τους Πλαστήρα και Γονατά, οι άνθρωποι του Ελευθερίου Βενιζέλου έστησαν τον Σεπτέμβριο του 1922 παράνομη δίκη-παρωδία που κατάληξε στην εκτέλεση 6 εκ των 8 κατηγορουμένων από το έκτακτο Στρατοδικείο.
Η «δίκη των έξι», όπως κατάληξε να αναφέρεται, υπήρξε μνημείο πολιτικής ανωμαλίας και κύριος σκοπός της ήταν να βγουν από την μέση όσοι γνώριζαν λεπτομέρειες για την εγκληματική πολιτική και τις δοσοληψίες του Ελευθερίου Βενιζέλου με τους κύκλους που τον επέβαλαν στην Ελλάδα και του υπέδειξαν να εμπλέξει την χώρα σε προδιαγεγραμμένα καταστροφική στρατιωτική περιπέτεια με τους καταρρέοντες Οθωμανούς.
Η δίκη ακυρώθηκε επίσημα από τον Άρειο Πάγο το 2010, δικαιώνοντας δολοφονημένους πολιτικούς αντιπάλους του Ελευθερίου Βενιζέλου, που είχαν την ελλιπή πληροφόρηση και την ατυχία να παραλάβουν την χώρα μετά την μακρόχρονη δικτατορία του και το στρατιωτικό μέτωπο υπό δυσμενέστατους συσχετισμούς ως προς τους ενδυναμωμένους Τούρκους του Κεμάλ. Υπήρξε το επιστέγασμα της εγκληματικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, για την υλοποίηση της οποίας στασίασε, έφερε ξένες δυνάμεις στην Ελλάδα, χώρισε την χώρα στα δύο με παράνομη κυβέρνηση στην Θεσσαλονίκη και ενέπλεξε την Ελλάδα στην Μικρά Ασία ενάντια στην γνώμη του Γενικού Επιτελείου και όλων ανεξαιρέτως των υπευθύνων στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών της Ευρώπης και της Αμερικής. Όλων, πλην του Βρετανού Πρωθυπουργού Λόυντ Τζώρτζ και του κοινού τους χρηματοδότη, εμπόρου όπλων, Μπάζιλ Ζαχάρωφ.
Η ιστοριογραφική αφήγηση που επίμονα επιβάλλεται στους σύγχρονους Έλληνες συσκοτίζει και αναστρέφει την ιστορική αλήθεια, αναπαράγοντας επίμονα την κομματική προπαγάνδα του βενιζελισμού, που καταδικάστηκε από την ιστορία, μισήθηκε από την πλειοψηφία των Ελλήνων αλλά υποστηρίχθηκε με γιγαντιαία μέσα από το ξένο τραπεζιτικό και βιομηχανικό κεφάλαιο του πολέμου. Οι Έλληνες γνωρίζουν ελάχιστα για την ιστορία τους και το βάθος των δεσμών τους με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
