Κληρονομήσαμε έναν όμορφο τόπο και παραδίδουμε μια άσχημη χώρα. Η αισθητική και η λειτουργικότητα του δημοσίου χώρου στην Ελλάδα απειλούνται με εξαφάνιση. Ο μεγάλος μαφιόζος αυτής της οικοσυστημικής καταστροφής που μαίνεται είναι το κεντρικό και το αυτοδιοικητικό κράτος με την ακόρεστη διαφθορά και την πλήρη ασυδοσία τους. Οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρο-εγκληματίες είναι οι Έλληνες πολίτες και η αντίληψη που έχουν για το τί είναι δημόσιο και τί είναι ιδιωτικό: τί είναι δικαίωμα και τί συνιστά υποχρέωση.
Το ελλαδικό εικαστικό αίσχος έχει έντονη καταχρηστική και ιδεολογική ταυτότητα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που επιτρέπει τον μαζικό βιασμό της δημόσιας όψης των κτιρίων και της συνολικής αισθητικής συνοχής του κτισμένου χώρου από τον κάθε ιδιοκτήτη. Η έννοια και το έννομο δικαίωμα της ιδιοκτησίας υφίσταται χαρακτηριστική κατάχρηση στην Ελλάδα. Παντού στον κόσμο, το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία μετριάζεται ενεργητικά από την υποχρέωση στην καλαισθησία της δημόσιας όψης κτιρίων, εγκαταστάσεων και γηπέδων. Στην σύγχρονη Ελλάδα, η άσκηση των ιδιωτικών δικαιωμάτων γίνεται καταχρηστικά εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Το κράτος αδυνατεί και οι συνταγματικές επιταγές περί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια υφίστανται υπανάπτυξη και στρέβλωση από την επιθετική επέκταση του ιδιωτικού επί του δημοσίου.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου ο κεντρικός και ο αυτοδιοικητικός κρατικός μηχανισμός λειτουργούν ασύδοτα, χωρίς σχεδιασμό, έλεγχο και καταστολή. Όποιος μπορεί να βάλει χέρι στον κρατικό προϋπολογισμό, παραγγέλνει και την ανέγερση κτιρίων-τεράτων, κόβει στην μέση τα βουνά και τα γεμίζει τσιμέντο και αφήνει γιγάντιες κουτσουλιές μέσα στον αστικό ιστό. Η παθολογική ανάγκη των πολιτικών για χρηματισμό αφήνει αιώνιες τοξικές επιδράσεις, εκπαιδεύοντας γενιές και γενιές Ελλήνων στην αισθητική και λειτουργική υπανάπτυξη.
Οι Ελληνίδες της Αθήνας συνήθισαν να μην κάθονται στις μαύρες πλατείες, μην τύχει και τους γδάρουν οι κλέφτες ή τους ατιμάσουν οι βιαστές που ζουν και βασιλεύουν στα σκοτάδια. Οι Έλληνες της πρωτευούσης δεν γνωρίζουν πώς να κάθονται στα εναπομείναντα δημόσια παγκάκια γιατί άλλοι συντοπίτες τους τα χρησιμοποιούν για να αφοδεύουν, σε λειτουργική παραλληλία με μια τουαλέτα σε δημόσια θέα. Μεγάλωσαν εσωτερικεύοντας και αναπαράγοντας την άγνοια για την κατάλληλη συμπεριφορά στον δημόσιο χώρο.
Στην Θεσσαλονίκη, τα παιδιά που θέλουν να βγάλουν σέλφι με ένα φιλί έχουν πίσω δεξιά τους στην φωτογραφία ένα γιγάντιο σκατό: το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης – μια σοβιετικού όγκου κατασκευή με σχεδιαστικά χαρακτηριστικά φυλακής από πυρότουβλο. Ήταν ανάγκη να το εναποθέσει στη μέση του παραλιακού μετώπου της πόλεως ο πολυχρονεμένος και πολύ προοδευτικός μας Πρωθυπουργός κύριος Κώστας Σημίτης, γιατί δεν υπήρχε αλλού διαθέσιμος χώρος για κατάχρηση. Και γιατί τότε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, που ήταν large και είχε πολύ προχωρημένες ιδέες και μια ιδιαίτερη σχέση με το χρήμα (όταν αυτό ήταν κρατικό).
Τα κόμπλεξ των σύγχρονων Ελλήνων κληροδοτούνται και αναπαράγονται από την μυρωδιά των ούρων στις κακοδιαμορφωμένες γειτονιές. Η αστική απελπισία θρέφεται σαν εσωτερικό σαράκι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από μπετόν, χωρίς παρουσία δέντρου. Οι Έλληνες είναι παρακατιανοί και δεν το παραδέχονται. Όταν τους το πεις, προσβάλλονται και δείχνουν με το δάχτυλο τους άλλους. Η ξεφτίλα του δημοσίου χώρου και των ιδιωτικών όψεων είναι συλλογική και επιβαρύνει το Έθνος εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν
